Do wypowiedzi prezydenta – jako „haniebnej” i będącej przejawem „trzymania z terrorystami” – negatywnie odniósł się też Donald Trump[32]. Przed izraelską ofensywą w południowej części Strefy na obszarze obejmującym orientacyjnie 65 km² znajdowało się ok. 1,5 mln Palestyńczyków, w większości uciekinierów z północy przebywających w obozach namiotowych. Spośród nich nakazano dalszą ewakuację – tym razem do centralnej części Strefy. Osób na północy – zgodnie z izraelskimi dyspozycjami mają one przemieszczać się do miasta Gaza, w dużej mierze zrujnowanego i pozbawionego żywności.
Co zdecydowało o dacie ataku?
Okoliczności zmusiły Egipskie Siły Powietrzne do rozpoczęcia intensywnych działań i wyjścia poza (nieistniejący już) parasol ochronny baterii przeciwlotniczych. Zaowocowało to natychmiast licznymi zestrzeleniami dokonywanymi przez Izraelczyków – tylko tego dnia izraelskim pilotom zaliczono strącenie czternastu samolotów na froncie egipskim (w tym trzy libijskie Mirage’e)[18]. Działalność terrorystyczna OWP, kierowana bezpośrednio przez Jasera Arafata z Libii, doprowadziła do podjęcia przez izraelskie dowództwo decyzji o przeprowadzeniu bezpośredniego ataku na Trypolis. 1 października 1985 izraelskie samoloty zbombardowały kompleks budynków Hamam-a-Shatt w Trypolisie. W nocy z 6 na 7 maja Izrael kontynuował ataki na Rafah, a doniesienia wskazywały na ciężkie bombardowanie miasta[171]. Nazajutrz Izrael zajął przejście graniczne między Strefą Gazy i Egiptem w Rafah(inne języki) od strony Strefy Gazy[170].
Wojna w Izraelu. Benjamin Netanjahu: Każdy członek Hamasu jest trupem
Wśród zabitych jest 315 dzieci, 166 kobiet[52] i 50 osób w podeszłym wieku[53]. Koordynacji Pomocy Humanitarnej (OCHA) oszacowało, że wśród zabitych jest 852 cywilów, z czego 384 to kobiety i dzieci[54]. Rzecznik OCHA wyjaśnił, że w Gazie „nie ma dosłownie żadnego bezpiecznego miejsca dla ludności cywilnej”[55]. Oprócz tego zginęło 63 izraelskich żołnierzy(1 podpułkownik, 3 majorów i 6 kapitanów), dwóch izraelskich cywilów oraz tajski robotnik[56]. Siły Obronne Izraela oskarżyły Hamas o używanie cywilów jako „żywe tarcze”[57] po znalezieniu rakiet Hamasu w szkole prowadzonej przez ONZ w Gazie[58]; oskarżenia te zostały odrzucone przez Hamas[59]. Obecnie operacja przeprowadzana jest przez izraelskie wojsko na 56% obszaru Strefy Gazy[60].
Wybuch wojny Jom Kipur. Mit na temat jednego z najważniejszych konfliktów w historii Izraela
- W przeciągu dziewięciu godzin od wydania rozkazów, ciężkie strategiczne samoloty transportowe Lockheed C-141 Starlifter i ciężkie transportowe Lockheed C-5 Galaxy leciały już w kierunku Izraela.
- Uderzenie skutkowało największą liczbą ofiar śmiertelnych wśród Izraelczyków od 1973 roku.
- Izrael wyraził zgodę na dostarczenie przez Czerwony Krzyż pomocy humanitarnej dla otoczonych na półwyspie Synaj egipskich żołnierzy.
- Wcześniej, w związku zagrożeniem owym atakiem, USA skierowały na Morze Czerwone lotniskowiec USS Dwight D. Eisenhower, zdolny do przechwytywania irańskich dronów i rakiet[164].
5 maja Siły Obronne Izraela podały, że Hamas wystrzelił z Rafah 10 pocisków w kierunku przejścia granicznego Kerem Szalom między Izraelem a Strefą Gazy. 1 listopada miał miejsce incydent w obozie w Dżabalii, który, według komunikatu powiązanego z Hamasem ministerstwa zdrowia Strefy Gazy, był kolejnym atakiem Sił Obronnych Izraela i w którym zginąć miało kilkadziesiąt osób[100]. Najbardziej dotkliwym przejawem włączenia się ruchu Huti w wojnę było atakowanie statków przepływających przez cieśninę Bab al-Mandab na przełomie 2023 i 2024 roku, co doprowadziło do tzw. Oprócz tego pierwsza grupa cywilów ewakuowanych ze Strefy Gazy przedostała się do Egiptu przez przejście graniczne w Rafah na mocy porozumienia zawartego pomiędzy Egiptem, Izraelem i Hamasem za pośrednictwem Kataru. Porozumienie zakładało, że pewna liczba cudzoziemców i osób ciężko rannych będzie mogła opuścić oblężone terytorium Strefy Gazy[105].
Zgromadzone siły[edytuj edytuj kod]
Dywizja Pancerna gen. Ariela Szarona otrzymała zadanie sforsowania Kanału, uchwycenia przyczółka na przeciwnym brzegu i zbudowania mostów. Dywizja Pancerna gen. Awrahama Adana, której zadaniem było uderzenie na tyły armii egipskiej. W nocy z 21 na 22 października izraelscy komandosi odbili szczyt góry Hermon. Była to największa izraelska operacja śmigłowcowa w tej wojnie[14].
Setki żołnierzy dezerterowało z pola bitwy, zostawiając na drogach sprzęt wojskowy. Prezydent w przemówieniu do egipskich studentów nawoływał do sprzeciwiania się Izraelowi, co nazwał “obowiązkiem postępowych sił arabskich”. Naser żywił nadzieję, że dzięki zbliżeniu z ZSRR jego armia, wzmocniona radzieckim sprzętem, będzie w stanie pokonać Izrael.
Równocześnie z działaniami w Jerozolimie, izraelskie oddziały przeprowadziły natarcie w kierunku Samarii. Miało ono na celu całkowite odblokowanie drogi Tel Awiw-Jerozolima i zajęcie pozycji wyjściowych do dalszej ofensywy w Samarii i Judei. Do południa zdobyto strategicznie położone miasteczko Latrun, a przed wieczorem miasta Ramallah i Dżanin. Równocześnie izraelskie siły powietrzne wykryły i zniszczyły bombardowaniami jordańską brygadę zmechanizowaną, która usiłowała nacierać z rejonu Jerycha w kierunku Jerozolimy. Bombardowaniami zniszczono także iracką brygadę pancerną, która przygotowywała się do przeprawy przez rzekę Jordan i wkroczenia do Samarii. 7 października trzy syryjskie dywizje (około 700 czołgów) rozpoczęły natarcie na Wzgórzach Golan.
W wyniku wojny Jom Kipur został zapoczątkowany proces pokojowy na Bliskim Wschodzie. W obradach uczestniczyli przedstawiciele Izraela, Egiptu, Jordanii, Związku Radzieckiego, Stanów Zjednoczonych i ONZ. Egipt odciął się od arabskiego nacjonalizmu, starając się osiągnąć porozumienie w sprawie odzyskania półwyspu Synaj. Po raz pierwszy w tak ważnej konferencji omawiano problem palestyński.
Jako odwet za wsparcie terrorystów, 28 grudnia 1968 izraelscy komandosi przeprowadzili desant z helikopterów na międzynarodowy port lotniczy w Bejrucie w Libanie (operacja „Podarunek”). Izraelczycy zablokowali drogi prowadzące do lotniska i wysadzili 13 lub 14 samolotów pasażerskich libańskich linii lotniczych[10]. W następnych latach liczba podobnych zamachów systematycznie rosła, obejmując swoim zasięgiem cały świat. Celem terrorystycznych ataków stały się izraelskie obiekty położone na całym świecie oraz Żydzi we wszystkich państwach. Niemal równocześnie w lipcu 1967 aktywiści Organizacji Wyzwolenia Palestyny rozpoczęli działalność antyizraelską w Samarii i Judei. Organizowano szkolne strajki, zamykano sklepy i wstrzymywano publiczną komunikację.
W południe 7 czerwca 1967 dodatkowa izraelska brygada wzmocniła izraelskie siły w Jerozolimie, co umożliwiło przeprowadzenie natarcia w kierunku Judei. Dzięki temu do wieczora opanowano Gusz Ecjon, Hebron oraz Jerycho. Zablokowano także przeprawy przez rzekę Jordan (wysadzono mosty), uniemożliwiając Jordańczykom ściągnięcie posiłków. Jordańskie oddziały poszły Tullett Prebon ukarany grzywną £15 400 000 dla brokera postępowania awarie wówczas w rozsypkę i tysiące jordańskich żołnierzy dezerterowało uciekając do swoich domów we wsiach Judei i Samarii. Tego samego dnia arabskie siły powietrzne podjęły próbę zbombardowania miast w Izraelu, działania te jednak nie odniosły żadnego skutku[27]. W odwecie 6 czerwca izraelskie bombowce zbombardowały lotniska w Iraku, niszcząc 18 samolotów.
– To, co widzimy dzisiaj w formacjach wojskowych, jest powodem do dumy – powiedział Sisi. 7 października Izrael został niespodziewanie ze Strefy Gazy przez palestyński Hamas. Uderzenie skutkowało największą liczbą ofiar śmiertelnych wśród Izraelczyków od 1973 roku. Izraelski ostrzał uderzył w południowe miasta Libanu w odpowiedzi na nowy atak rakietowy Hezbollahu. Palestyńczyków zostało bez dachu nad głową, chroniąc się w wyznaczonych przez ONZ schroniskach lub na ulicach. 31 maja 1965, jordańscy żołnierze ostrzelali osiedle Musrara w Jerozolimie, zabijając 2 Izraelczyków i raniąc 4 osoby.
W walce zginęło 15 jordańskich żołnierzy i 3 cywili, rannych zostało 54 żołnierzy i 29 cywili. W obliczu radzieckiej interwencji prezydent Stanów Zjednoczonych Richard Nixon 9 października podjął decyzję o udzieleniu pomocy wojskowej Izraelowi. Pozostały jedynie izraelskie linie lotnicze El Al, które dysponowały niewielką liczbą samolotów pasażerskich – osiem samolotów pasażerskich Boeing 707 i Boeing 747. Pierwszy samolot El Al ze sprzętem amerykańskim wylądował w Izraelu 10 października.
W kolejnym dniu na konferencji prasowej Lifszitz powiedziała, że bojownicy Hamasu umieścili ją w „pajęczynie” tuneli w Gazie, a także, że po początkowej przemocy tuż po porwaniu okazywali jej „troskę” i „łagodność”[88][89]. 14 października Siły Obronne Izraela ogłosiły, że podczas nocnego nalotu na Strefę Gazy zabiły Murada Abu Murada(inne języki), dowódcę odpowiedzialnego za operacje powietrzne Hamasu[71]. Oprócz tego w rejonie Aszkelonu i Tel Awiwu zawyły syreny alarmowe w związku z wystrzeleniem przez Hamas w ten obszar dużej liczby rakiet[72]. 25 maja 1967 Siły Obronne Izraela ukończyły pośpiesznie przeprowadzoną częściową mobilizację. Państwowe linie lotnicze El Al zawiesiły wszystkie loty, a zagraniczne linie zabierały z lotniska Lod setki spanikowanych turystów, którzy naprędce opuszczali Bliski Wschód.
Zakaz obowiązuje całą dobę, niezależnie czy w samochodzie znajdują się pasażerowie, czy nie. Oznacza to, że jeden z przywilejów dla użytkowników elektryków zakończył się w stolicy Norwegii po 21 latach. Finlandia chce, aby UE zaproponowała wspólne środki, które mają przeciwdziałać “instrumentalizacji migracji”, mając na myśli wzrost presji migracyjnej wywoływany celowymi działaniami Rosji, która ma przerzucać imigrantów na granicę Finlandii. Ministerstwo Spraw Zagranicznych w komunikatach dla podróżnych nie odradza podróżowania do tych krajów.
Jesienią 1955 eskalacja przemocy przybrała rozmiary regularnych starć, podczas których 26 października egipscy żołnierze wkroczyli do zdemilitaryzowanej strefy atakując izraelski posterunek obserwacyjny w Niccana. W odwecie 28 października izraelscy Leszek. Biografia i książki przedsiębiorcy komandosi zaatakowali egipskie pozycje w Es-Sabha, zabijając w walce 70 Egipcjan. “Czołg izraelskich sił obronnych przypadkowo wystrzelił i uderzył w egipski posterunek na granicy w rejonie Kerem Szalom” – napisano w mediach społecznościowych IDF.
Ilość starć granicznych była tak duża, że zaczęto mówić o „Bitwie o Wodę”. 25 maja 1964 z inicjatywy Egiptu i Jordanii powstała w Kairze Organizacja Wyzwolenia Palestyny. Uchwalona 28 maja Palestyńska Karta Narodowa stwierdzała nielegalność powstania państwa Izrael i konieczność wojny o wyzwolenie Palestyny spod syjonistycznej okupacji. Organizacja Wyzwolenia Palestyny otrzymywała na swoją działalność 400 mln USD rocznie, od państw Ligi Arabskiej. Przebudowa uzbrojenia była możliwa dzięki decyzji Stanów Zjednoczonych o sprzedaży do Izraela najnowocześniejszych rodzajów broni.
1 września 1975 doszło do zawarcia izraelsko-egipskiego porozumienia w sprawie Półwyspu Synaj. Na jego mocy Izrael przeprowadził częściowe wycofanie swoich wojsk na odległość 70 km na wschód od Kanału Sueskiego. W zamian Egipt obiecał złagodzić bojkot ekonomiczny oraz umożliwić żeglugę po Kanale Sueskim statkom handlowym wiozącym towary do lub z Izraela. Te pierwsze kroki dobrej woli uruchomiły cały proces pokojowy pomiędzy Izraelem a Egiptem.
W tym Egipt, choć Studiosus od pewnego czasu nie uwzględnia Półwyspu Synaj w swoim programie. Obaj touroperatorzy, podobnie jak FTI, powołują się na intensywne monitorowanie bezpieczeństwa, w tym informacje z niemieckiego Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Studiosus publikuje również aktualne informacje na temat bezpieczeństwa na swojej stronie internetowej. “W przypadku jakichkolwiek incydentów reagujemy tak szybko, jak to możliwe i w razie potrzeby zmieniamy trasę” — mówi rzecznik Studiosus Frano Ilic. Od początku inwazji działaniom Izraela towarzyszą oskarżenia o łamanie zasad międzynarodowego prawa konfliktów zbrojnych, a nawet o dopuszczanie się zbrodni ludobójstwa.
W marcu 1973 Egipt i Syria zawarły porozumienie o podjęciu wspólnej akcji militarnej przeciwko Izraelowi. Równocześnie Tokenexus Związek Radziecki rozpoczął dostawę taktycznych pocisków balistycznych ziemia-ziemia R-17E Scud-B dla Egiptu i Syrii.
Później Siły Obronne Izraela wydały rozkaz mieszkańcom miasta Gaza (położonego na północy Strefy Gazy i będącego jej stolicą), by w ciągu 24 godzin ewakuowali się na południe Strefy Gazy[68][69]. W reakcji na decyzję izraelskiej armii Hamas nakazał cywilom zignorowanie izraelskich komunikatów i pozostanie w domach[68]. Pomimo rozkazu ewakuacji na południe strefy Gazy Izrael dopuścił się tam bombardowań[70]. W nocy z 9 na 10 czerwca 1967 izraelskie kolumny zmechanizowane, naruszając neutralność Libanu, obeszły północne skrzydło obrony syryjskiej i rano uderzyły na jej tyły w rejonie wioski Masade.